martes, 24 de mayo de 2011

Un poquito de Ionesco

EUGÈNE IONESCO

Slatina, Romanía, 26 de Novembro de 1909 - París, 28 de Marzo de 1994

Fillo de nai francesa e pai romanés, ao ano de nacer é levado a París onde vivirá até os trece anos. De volta en Romanía estuda Letras e para despois dar aulas. Trasladarse a Francia en 1938, onde comeza a colaborar con revistas literarias.

Debuta como dramaturgo con A cantante calva no Téâtre des Noctambules en 1950 baixo a dirección de Georges Bataille (director co que seguirá a traballar, mesmo como actor). A estrea non tivo gran suceso entre o público; si entre intelectuais da época como Andre Breton, Luís Buñuel, Arturo Adamor ou Mircea Eliade, que xa vían en Ionesco o xenial e revolucionario dramaturgo que xunto con Samuel Becktt e Jean Tardieu, é considerado como o pai do teatro do absurdo. Nesta liña compre salientar, que era membro do Colexio de Patafísica xunto Boris Vian, Raymond Queneau, Jacques Prevdefinitivo sin fechasert, Marcel Duchamp e Michel Leiris, seguindo a clara pegada de Alfred Jarry.

Entre as moitas obras de teatro que nos deixou Eugène Ionesco podemos apuntar A lección, Jacques ou a submisión, O Porvir está nos ovos, todas elas de 1950, As cadeiras de 1952, Rinoceronte de 1959, O rei morre de 1962, ou Macbeth de 1972.

Recibiu entre outros recoñecementos, o Premio Nacional de Teatro, e entrou como membro da Academia Francesa o 22 de Xaneiro de 1970.

Alén da obra dramática, compre salientar o seu traballo en prosa ó longo de colaboracións con revistas literarias e a visión do mundo que aparece no seu Diario en migallas.

Migallas de E. Ionesco

“Se é absolutamente necesario que a arte e o teatro sirvan para algo, será para ensinarlle á xente que hai actividades que non serven para nada e que é indispensable que as haxa.”

“A arte é inútil, pero o home é incapaz de prescindir do inútil.”“O literato non é máis que aquel que di en voz alta o que os demais se din a si mesmos ou murmuran. ... Unha conciencia inútil e que non pode deixar de existir e que se manifesta, iso é a literatura.”

“As obras de arte son seres vivos. Quero dicir que as obras son realidades obxectivas vivas. ... O valor dunha obra está definido pola potencia e a duración do seu resplandor.”

“Temos o pasado detrás de nós, o porvir diante. Non se ve o porvir, vese o pasado. É curioso, porque non temos os ollos nas costas.”

“Ninguén é dono da multitude aínda que crea tela dominada.”

“Descobre un círculo, despois aloumíñao e converterase nun círculo vicioso.”

“Continúo, quizais continúe até a fin, escribindo literatura, obras de teatro, porque non sei facer outra cousa. Son incapaz de realizar calquera outro oficio. Desde que me coñezo, non fixen máis ca isto.”

miércoles, 18 de mayo de 2011

O PORVIR ESTÁ NOS OVOS – EUGÉNE IONESCO

EUGÈNE IONESCO

Slatina, Romanía, 26 de Novembro de 1909 - París, 28 de Marzo de 1994

Fillo de nai francesa e pai romanés, ao ano de nacer é levado a París onde vivirá até os trece anos. De volta en Romanía estuda Letras e para despois dar aulas. Trasladarse a Francia en 1938, onde comeza a colaborar con revistas literarias.

Debuta como dramaturgo con A cantante calva no Téâtre des Noctambules en 1950 baixo a dirección de Georges Bataille (director co que seguirá a traballar, mesmo como actor). A estrea non tivo gran suceso entre o público; si entre intelectuais da época como Andre Breton, Luís Buñuel, Arturo Adamor ou Mircea Eliade, que xa vían en Ionesco o xenial e revolucionario dramaturgo que xunto con Samuel Becktt e Jean Tardieu, é considerado como o pai do teatro do absurdo. Nesta liña compre salientar, que era membro do Colexio de Patafísica xunto Boris Vian, Raymond Queneau, Jacques Prevert, Marcel Duchamp e Michel Leiris, seguindo a clara pegada de Alfred Jarry.

Entre as moitas obras de teatro que nos deixou Eugène Ionesco podemos apuntar A lección, Jacques ou a definitivo sin fechassubmisión, O Porvir está nos ovos, todas elas de 1950, As cadeiras de 1952, Rinoceronte de 1959, O rei morre de 1962, ou Macbeth de 1972.

Recibiu entre outros recoñecementos, o Premio Nacional de Teatro, e entrou como membro da Academia Francesa o 22 de Xaneiro de 1970.

Alén da obra dramática, compre salientar o seu traballo en prosa ó longo de colaboracións con revistas literarias e a visión do mundo que aparece no seu Diario en migallas.

Migallas de E. Ionesco

“Se é absolutamente necesario que a arte e o teatro sirvan para algo, será para ensinarlle á xente que hai actividades que non serven para nada e que é indispensable que as haxa.”

“A arte é inútil, pero o home é incapaz de prescindir do inútil.”

“O literato non é máis que aquel que di en voz alta o que os demais se din a si mesmos ou murmuran. ... Unha conciencia inútil e que non pode deixar de existir e que se manifesta, iso é a literatura.”

“As obras de arte son seres vivos. Quero dicir que as obras son realidades obxectivas vivas. ... O valor dunha obra está definido pola potencia e a duración do seu resplandor.”

“Temos o pasado detrás de nós, o porvir diante. Non se ve o porvir, vese o pasado. É curioso, porque non temos os ollos nas costas.”

“Ninguén é dono da multitude aínda que crea tela dominada.”

“Descobre un círculo, despois aloumíñao e converterase nun círculo vicioso.”

“Continúo, quizais continúe até a fin, escribindo literatura, obras de teatro, porque non sei facer outra cousa. Son incapaz de realizar calquera outro oficio. Desde que me coñezo, non fixen máis ca isto.”

domingo, 15 de mayo de 2011

O PORVIR ESTÁ NOS OVOS

¡¡ya tenemos cartel¡¡  el 28 de mayo en la casa de la cultura del Milladoiro te esperamos


“Se é absolutamente necesario que a arte e o teatro sirvan para algo, será para ensinarlle á xente que hai actividades que non serven para nada e que é indispensable que as haxa. A arte é inútil, pero o home é incapaz de prescindir do inútil.”
“si es absolutamente necesario que el arte y el teatro sirvan para algo, será para enseñarle a la gente que hay actividades que no sirven para nada y que es indispensable que las haya. El arte es inútil, pero el hombre es incapaz de prescindir de lo inútil”


“Temos o pasado detrás de nós, o porvir diante. Non se ve o porvir, vese o pasado. É curioso, porque non temos os ollos nas costas.”
“Tenemos el pasado detrás de nosotros, el porvenir por delante. No se ve el porvenir, se ve el pasado. Es curioso, porque no tenemos los ojos en la espalda.”


Eugéne Ionesco